نانو اکسید اهن مازوت
ذرات اکسید آهن با قطر بین ۱ تا ۱۰۰ نانومتر هستند. دو فرم اصلی عبارتند از مگنتیت({\displaystyle {\ce {Fe3O4}}}{\displaystyle {\ce {Fe3O4}}}) و فرم مغناطیسی اکسید شده آن. آنها به دلیل ویژگی‌های فوق‌العاده پارامغناطیس و کاربردهای بالقوه خود در بسیاری از زمینه‌ها (به رغم اینکه کبالت و نیکل نیز موادی بسیار مغناطیسی هستند، سمی هستند و به راحتی اکسیداسیون می‌شوند) علاقه زیادی را به خود جلب کرده‌اند. کاربردهای نانوذرات اکسید آهن عبارتند از دیسک مغناطیسی ترابیت، فروکافت، حسگرها، آرام‌سنجی فوق پارامغناطیس (SPMR) و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی با حساسیت بالا(ام‌آرآی)(MRI) برای تشخیص پزشکی و درمان. این برنامه‌ها نیازمند پوشش نانوذرات توسط عواملی مانند اسیدهای چرب زنجیره طولانی، آمینها ودی‌ال جایگزین آلکیل هستند. آنها در فرمولاسیون‌ها به عنوان مکمل استفاده می‌شوند

مگنتیت یک ساختار اسپینل معکوس با اکسیژن دارد که یک دستگاه بلوری مکعبی صورت‌محور را تشکیل می‌دهد. در مگنتیت، تمام سایتهای تتراهدرال (چهارتایی) توسط Fe3+
اشغال می‌شوند و سایت‌های اوکتاهدرال (هشت ضلعی) توسط Fe3+
وFe2+
اشغال می‌شوند. ماژیمیت با مگنتیت متفاوت است که در آن تمام یا بیشتر آهن در حالت سه‌گانه (Fe3+
)است و تهی‌جایی کاتیون در سایت‌های اوکتاهدرال وجود دارد. ماژیمیت یک سلول واحد مکعب دارد که در آن هر سلول حاوی یون‌های O، 21⅓ Fe
۳+ و 2۲⁄۳ تهی‌جایی می‌باشد. کاتیون‌ها به صورت تصادفی در ۸ سایت تتراهدرال و ۱۶ سایت اوکتاهدرال توزیع می‌شوند